نسبیت رئالیسم و حقیقت از نظر گادامر

«هرمنوتیک فلسفی » با نام هانس گئورگ گادامر گره خورده است . هرچند نظریه هرمنوتیک , پیش از او نیز جایگاهی ویژه داشت ، این گادامر بود که آن را از نظریه ای ادبی و متن شناختی به نظریه ای فلسفی و هستی شناختی ارتقا داد. وی این کار را با وام گیری از اندیشه های هایدگر انجام داد و نشان داد که هستی ما انسانها هستی ای مشروط و مقید است و لاجرم شناخت ما نیز چنین است . اما این محدودیت شناختی ما صرفا ریشه در وضع فعلی ما یا کمیت دانش ما ندارد که بتوان   در آینده به رفع آن امیدوار بود. ذات و سرشت انسانی ما چنین است و راهی برای برون شدن از آن وجود ندارد. بدین ترتیب ، عوامل محدودساز دانش و شناخت ما از نظر گادامر, تاریخ و زبان است و ما همواره اسیر این دوایم. ازاین رو دانش و شناخت ما همواره نسبی و محدود است و هرگز نمی توانیم ادعای دانستن مطلق یا در اختیار داشتن حقیقت بکنیم . پرسشی که در اینجا پیش می آید و اتهامی که غالبا به گادامر زده می شود، آن است که در صورتی که نتوان تقریر مطلقی از حقیقت به دست داد، همه تقریرها برابر خواهند بود و نمی توان تقریری را برتر از دیگر تقریرها دانست . متقابلا تبیین دقیق مبانی فلسفی گادامر در صدد نفی چنین برداشتی است.

Keywords:

هرمنوتیک , حقیقت , نسبی گرایی , شناخت , زبان , محدودیت معرفت انسانی , گادامر