پژوهشی پیرامون گفتمان قدرت در تاریخ نگاری هنر معاصر با رویکرد زیبایی شناسی مورد پژوهی نشانه های نوشتاری و تصویری دهه نخست انقلاب اسلامی ایران( ۱۳۵۷ الی ۱۳۶۷)

این پژوهش با این فرض که مسئله ی گذر زمان و گفتمان های پیرامون در چگونگی مفهوم سازی و شکل گیری طراحی نشانه در ادوار مختلف تاریخ بصری با رویکردهای متفاوتی مورد سنجش قرار گرفته است نگارش شده است. و نشانه را از دیدگاه ساختار گرایانی چون؛ سوسور، پیرس، دریدا و همچنین نظریه ی هنر برای مردم مورد بررسی قرار داده است. نشانه که بیانگر مفهومی خاص از یک موضوع است، که طراح براساس مفاهیم ضمنی و صریح به خلق آن می پردازد. میزان آگاهی و شناخت طراح از نمادها و مفاهیم در ایجاد دیدگاه مخاطب تاثیرگذار است. از این روی در طراحی نشانه های دهه ی نخست انقلاب اسلامی افرادی به طراحی نشانه پرداخته اند که با روند خلق و مفاهیم مستتر در موضوع آشنا نبوده و به همین دلیل به ارائه ی سطحی و صریح از موضوعات در قالب هایی مشخص پرداخته اند که در پژوهش حاضر به نقش گفتمان قدرت در تاریخ نگاری هنر معاصر با رویکرد زیبایی شناسی نشانه های نوشتاری و تصویری ده هنخست انقلاب اسلامی ایران ۱۳۵۷) الی (۱۳۶۷ مورد بررسی قرار گرفته است. از این روی چنین میتوان نتیجه گرفت که تاریخ نگاری هنر معاصر برآیند محصول گفتان قدرت است و آثار هنری یک دوره خاص، میتواند تحت تاثیر اندیشه ها و سلیقه های رایج و جلوه های مسلط هنری گفتمان حاکم باشد. چرا که بیانگری و شیوه آفرینش هنری هنرمند تحت تاثیر قوانینی است که در روزگار هنرمند بر بیانگری هنری او مسلط بوده اند؟ آثار شکل یافته بر اساس گفتمان غالب، از زیباییشناسی بهره می برد که بازتاب رویکردهای گفتمان فوق است. این پژوهش با بهرهمندی از روش تحلیل محتوا مبتنی بر گردآوری اطلاعات به شیوه ی کیفی و با مطالعه ی منابع کتابخانه ای و الکترونیکی صورت گرفته است.

Keywords:

نشانه , نگرش مذهبی , سوسور , پیرس , معاصریت