مرگ مولف قبل از مرگ مولف

مرگ مولف یعنی گفته را از گوینده و نوشته را از نویسنده جدا سازند. بسیاری از منتقدان و نظریه پردازان معتقدند که مولف بعد از اینکه اثر را پدید آورد، دیگر از دایره تالیف و مولفی کنار زده می شود و هیچگونه دخل و تصرف و دفاعی از خود و اثرش نمی تواند داشته باشد. آنها معتقدند، نویسنده را باید از اثر کنار گذاشت. مولف باید آنچنان قدرت کلمات و علم و کلام را و گفتمان شناسی و زیباشناسی را و فصاحت و بلاغت را در اختیار اثرش قرار دهد که پس از پایان، دیگر نیازی به تفسیر و توضیح نداشته باشد و خود اثر گویا و روشن باشد و خواننده را به زحمت و سردرگمی نیافکند، اگر چه هر اثری می تواند گویای مفاهیم متعدد و فهم و درک مختلفی باشد. پس آیا منظور از مرگ مولف یعنی اینکه به طور کلی نویسنده را از دایره تالیف کنار گذاشت. یعنی قبل از اینکه مولف بمیرد منتقدین، مرگ او را در ارتباط با تالیفش رقم می زنند. شاید برای مولف بسیار خوش تر باشد که مرگ او به واقع فرا رسد سپس نقد آثارش آغاز شود تا اینکه زنده باشد اما با او همانند یک شخصیت مرده و منفعل برخورد شود که اجازه رای و تفسیر اثر بجا مانده از خود را نداشته باشد. پی سپاران نظریه مرگ مولف هم متن را و هم نویسنده را قربانی می کنند. این مقاله به دنبال آن است تا ضمن بررسی نظریه نظریه پردازان موضوع مذکور، به ذکر آسیب های وارده به متن و نویسنده در قبال پذیرش نظریه مرگ مولف بپردازد و راه های رسیدن به نقد منصفانه و صحیح را به طور اجمال ذکر نماید.

Keywords:

مولف , مرگ , اثر