تاثیر آمایش سرزمین بر نظام یکپارچه طراحی و مدیریت برنامه ریزی توسعه سرزمین

بی شک هدف اصلی آمایش سرزمین مدیریت مطلوب فضاست از رهگذر تنظیم رابطه انسان، فضا و فعالیت های انسان در فضا، تحقق آمایش سرزمین بیشتر از اینکه مستلزم داشتن یک طرح فنی باشد، مستلزم یک برنامه مدیریت مبتنی بر اصل توازن های اقتصادی و فضایی می باشد، در این صورت است که آمایش سرزمین می تواند تحقق بخش عدالت در فضا و عدالت اجتماعی باشد. امروزه تمرکز شدید جمعیت و فعالیت ها در یک یا چند نقطه جغرافیایی از مشخصه های بارز اکثر کشورهای جهان سوم به خصوص کشور ایران است. عدم توجه به برنامه های بلندمدت و تکیه سیاست گذاران به برنامه های توسعه بخشی و بعضا سطحی از موانع اصلی توسعه متوازن کشور است. هدف این مقاله تبیین ابعاد مختلف مدیریت فضایی در فرایند تهیه برنامه آمایش سرزمین می باشد. پیشینه توجه به ویژگی های منطقه ای و ملی به مدیریت آمایش سرزمین در برنامه ریزی های توسعه، از دو زاویه ی دیرینگی و تازگی برخوردار است. در این مقاله هدف کلی بررسی شاخصهای مهم آمایش سرزمین در سیاست افزایش جمعیت و سپس اولویتبندی استانهای کشور بر اساس این شاخصها برای افزایش جمعیت است،وروش مطالعه به صورت توصیفی کتابخانه ای نگاشته شده است. از آن جهت دیرینه است که به حضور انسان در پهنه زمین و تعریف سرزمین و کنجکاوی نسبت به حیات باز می گردد و تازگی آن مربوط به یکصدساله اخیر است که عمدتا در نیمه ی سده ی اخیر و بعد از جنگ جهانی دوم و با مطالعات فرانسوی ها آغاز گردید.کشور ایران دارای حدود شش ده ه سابقه رسمی برنامه ریزی عمران است و برنامه ریزی در خلال این مدت به طور عام و آمایش سرزمین به تبعیت از شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همواره با تغییرات و دگرگونی هایی همراه و فراز و نشیب های بسیار زیادی را شاهد بوده است. لذا شناخت این تحولات برای رسیدن به راهکارهای عملی و رفع تنگناها و موانع فراروی آمایش سرزمین بسیار حیاتی می باشد.

Keywords:

آمایش سرزمین , برنامه ریزی , توسعه سرزمین , مدیریت