متدولوژی ارزیابی مراکز امداد و نجات شهری

یکی از مشکلات عمده کلان شهرهای کشورهای در حال توسعه عدم شناخت کافی از متغیرهای محیطی و بالطبع نا آگاهی از پتانسیل های بحرانی در مناطق گوناگون می باشد؛ بر این اساس بسیاری از سرمایه گذاری های انجام شده در بخش امداد و نجات ، معمولا به بازدهی مطلوب دست نیافته و اتلاف سرمایه ناشی از عدم تطابق برنامه ریزی ها با ویژگیهای محیطی از جمله خصوصیات بارز این شهرها به شمار می رود. در این مقاله با توجه به وضعیت نامطلوب تهران و شهرهای بزرگ ایران که گفته می شود همگی بشدت در مقابل حوادث مختلف آسیب پذیرند ؛ با استفاده از فنون تصمیم گیری گروهی و تحقیق در عملیات سعی شده است وضعیت مراکز امداد و نجات مورد ارزیابی و تجزیه وتحلیل قرار گیرد. مطابق متدولوژی ارائه شده ، جهت ارزیابی مراکز امداد و نجات در یک شهراولویت بندیی ، ارزیابی هر مرکز براساس فرآیندی ساختاریافته در قالب یک مدل جامع مورد بررسی قرار گرفته است ؛ بطوریکه بعد از تعیین شاخص های دخیل در ارزیابی مراکز امداد و نجات، شاخص های مذکور ارزیابی و وزن دهی شده و با تشکیل ماتریس تصمیم گیری ، مراکز امداد و نجات موجود ، مطابق تکنیکی خاص امتیاز دهی و نهایتا تجزیه و تحلیل شده است. در پایان با ارائه مثالی کاربردی از مباحث تئوریک گفته شده ؛ طریقه کاربری متدولوژی پیشنهادی در ارزیابی مراکز امداد و نجات شهرهایی همچون تهران و سایر کلان شهرهای کشور نشان داده شده است.به امید آنکه پژوهش حاضر بتواند گام موثری در بهبود تصیمات اتخاذ شده باشد و در آینده شاهد کاهش اثرات مخرب حوادث احتمالی فردی و گروهی و بهبود وضعیت خدمات رسانی در جامعه باشیم.