تحلیل شاخصه های غم غربت در اشعار نادر نادرپور

نوستالژی یا غم غربت اصطلاح علم روانشناسی است که وارد ادبیات شده است و به معنی رفتاری ناخودآگاه است که به صورت احساس غریزی و طبیعی در انسان­ها بروز می­کند. این رفتار تحت­تاثیر عوامل فردی و اجتماعی مختلفی شکل می­گیرد، مانند حبس و تبعید، یادآوری خاطرات کودکی و جوانی، حسرت بر گذشته پرشکوه، اندیشیدن به مرگ و رسیدن پیری. نادرپور یکی از شاعران برجسته مکتب رمانتیسم است که شاخصه­های نوستالژی در اشعار او نمود دارد. شاخصه­هایی چون وطن، کودکی، جوانی و پیری، خانواده، دوستان دیرینه، اسطوره، باستان­گرایی، آرمان­شهر، معشوق در شعر نادرپور حضور موثر دارند. روش این پژوهش، توصیفی و به صورت تحلیل محتواست. نتایج به دست آمده نشان می دهد که کوچ شاعر به دیار غربت، روحش را آزرده است و غم غربت، گریبان شاعر را رها نمی­کند. همچنین نادرپور در چندین سروده خود از آینده­ای ناخوشایند هراسناک است؛ لذا برای مردمانش رویایی آینده­ای خوشایند را از خداوند آرزوی کند، همین رویا موجب شده که او زمین را شایسته «محبت کردن» نداند و معتقد باشد که باید سیاره دیگری که در آن ظلم و ستم نباشد، پیدا کرد. نادرپور همواره در جست­وجوی نجات­دهنده­ای است که او را از آسمان­ها به زمین بیاورد. دلتنگی برای دوستانش موجب شده تا در اشعار او از ۵۷ تن از دوستان یاد ­شود که شاعر شعر خود را به آنان تقدیم کرده است یا به یاد آنان سروده است. بحث قابل ملاحظه دیگر اینکه بین نوستالژی و ساختار ذهنی و زبانی شاعر رابطه معناداری وجود دارد.

Keywords:

شعر معاصر , مهاجرت , نوستالژی , غم غربت , نادر نادرپور