بررسی ضمان عهده و تعهد به فعل ثالث

تعهد به فعل ثالث به عنوان یک تاسیس سودمند حقوقی مبنای بسیاری از قراردادهای مدنی و تجاری است و از آنجا که این تاسیس حقوقی هیچ تعهدی برای شخص ثالث قبل از تنفیذ ایجاد نمینماید، بر خلاف ظاهر آن، موجب انحراف از اصل نسبی بودن قراردادها نمی شود. به طور کلی وقتی شخصی متعهد گردد، شخص ثالثی را نسبت به انجام فعلی اعم از مادی یا حقوقی متقاعد نماید، به آن تعهد به فعل ثالث گفته می شود. این نهاد حقوقی در قوانین ایران مورد توجه کافی قرار نگرفته است و تعهد به فعل ثالث در قانون مدنی ما عنوان خاصی ندارد. هرچند در ماده ۲۳۴ قانون مدنی تعریف شرط فعل آمده است. اصل آزادی قرادادها به عنوان یک اصل در حقوق قراردادها شناخته شده و حاکم بر روابط طرفین قرارداد است. به موجب این اصل قرارداد مخلوق اراده طرفین بوده و اراده طرفین، تعیین کننده قواعد مسئولیت قراردادی می باشد، بدین جهت طرفین همان گونه که در تعیین تعهدات خویش آزادی کامل دارند، به همین گونه نیز در تعیین و تعدیل قواعد مسئولیت قراردادی و ضمانت اجرای تعهدات خویش آزاد بوده و حق کاهش یا افزایش مسئولیت حاصله از نقض قرارداد را دارند؛ به عبارت دیگر در مسئولیت قراردادی، تعهد مربوط به جبران خسارت، از توافق طرفین قرارداد ناشی می شود. پس همان گونه که دو طرف عقد می توانند در روابط خود ایجاد تعهد نمایند این حق را نیز دارند که نتیجه تخلف از آن را نیز آزادانه معین نمایند و ماده ۲۳۰ قانون مدنی گواه بر این مدعاست

Keywords:

ضمان عهده , ضامن , آثار ضمان , تعهد به فعل ثالث