خاستگاه هنر و معماری سبک نوسنت گرا در ایران( بازشناسی عوامل موثر در پیدایش سبک نوسنت گرایی در هنر و معماری ایران بین سالهای ۱۳۳۰-۵۰شمسی)

تعامل و تقابل های میان سنت و مدرنیته همواره در هنر و معماری معاصر ایران وجود داشته و پیوند مدرنیسم با میراث فرهنگی و سنتی و ایجاد اثری با هویت خودی دغدغه بسیاری از طراحان است. خوانش و تحلیل برخی آثار هنر و معماری سالهای ۱۳۳۰-۵۰ شمسی، که تحت عنوان سبک نوسنت گرایی هستند، واکنش متعادل به ارتباط بین سنت و مدرنیسم را نمایان میسازد. سبک نوسنت گرایی در هنر با جنبش نقاشی سقاخانه و در معماری با عنوان سبک معماری نوگرای ایرانی یافته و آثار به جای مانده از این سبک چه معماری و چه نقاشی، در زمرهی آثار ماندگار هنر و معماری معاصر ایران محسوب میشود. عوامل متعددی در ایجاد این سبک موثر هستند که بازشناسی آنها به درک بهتر این آثار معاصر به عنوان نمونه هایی که حد متعادلی از سنت و مدرنیسم را در طراحی خود دارا هستند،کمک میکند. از این رو، پژوهش حاضر، با هدف یافتن این عوامل، به بازشناسی مفاهیم نوسنتگرایی در هنر و معماری و بررسی شرایط اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ایران در برهه ی زمانی سالهای ۱۳۳۰- ۵۰ شمسی پرداخته است. روش تحقیق حاضر، به صورت کیفی و از نوع توصیفی و تحلیلی است وگردآوری اطلاعات به صورت اسنادی - کتابخانه ای انجام شده است.نتایج این پژوهش، جریانهای داخلی و جهانی موثر در پیدایش سبک نوسنت گرایی در هنر و معماری را نمایان میسازد. از عوامل داخلی موثر در ایجاد این سبک میتوان به » تاثیر جریان ملی گرایی، خواست و نظر حکومت وقت، جریانهای غرب ستیزانه و مذهبی« اشاره کرد و » پیشینه ی تحصیلی و حرفهای هنرمندان و معماران این سبک و بازتاب اندیشه های معماران خارجی برکار معماران ایرانی و تاثیر مدارس هنر و معماری، به عنوان عوامل جهانی موثر در شکل گیری سبک نوسنت گرایی هستند.

Keywords:

نوسنت گرایی , معماری نوگرای ایرانی , نقاشی سقاخانه , خاستگاه سبک.