مقایسه اثرات سمی اوراپتن و یورولیتین A در سلول های آدنوکارسینومای روده بزرگ انسان

Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 875

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

BIOCONF21_0467

تاریخ نمایه سازی: 7 شهریور 1400

Abstract:

آدنوکار سینومای کولون یک بدخیمی تهدید کننده زندگی ا ست و میزان شیوع آن در سرا سر جهان زیاد ا ست. اوراپتن یک مونوترپن کومارین طبیعی فراوان است که دارای اثرات دارویی ارزشمندی است و یورولیتین A یک متابولیت اسید الاژیک است که توسط فلور میکروبی روده تولید می شود و دارای چندین اثربیولوژیکی است. در مطالعه حاضر هدف مقایسه اثرات سمی اوراپتن با یورولیتین A در سلولهای آدنوکارسینومای روده بزرگ بود. اوراپتن با واکنشی بین -۷ هیدروکسی کومارین و ترانس ترانیل برومید سنتز شد ، در حالیکه از -۲برومو-۵-متوکسی بنزوئیک اسید و رزورسینول برای سنتز یورولیتین A استفاده شد. سلولهای LoVo پس از درمان با ۱۰ ، ۲۰ ، ۴۰ و ۸۰ میکرومولار اوراپتن یا اورولیتین A ، به مدت ۲۴ ، ۴۸ و ۷۲ ساعت در انکوباتور قرار گرفتند. سرانجام ، زنده ماندن سلول توسط رزازورین به عنوان یک روش رنگ سنجی ارزیابی شد و تغییرات مورفولوژیکی توسط میکروسکوپ معکوس ثبت شد .یافته های مانشان داد که سمیت اورآپتن طی ۳ روز متوالی افزایش می یابد ، زیرا ۹۷ ، ۸۹ و ۶۹ سلولها به ترتیب در ۲۴ ، ۴۸ و ۷۲ ساعت درمان با ۴۰ میکرومولاراوراپتن زنده بودند. در همین حال ، زنده ماندن سلول های LoVo به ترتیب ۶۳ ، ۵۸ و ۸۶ پس از تیمار ۲۴ ، ۴۸ و ۷۲ ساعته با ۴۰ میکرومولاریورولیتین A محاسبه شد. زنده ماندن سلول ها با بالاترین غلظت هر دو عامل کاهش می یابد. ۸۰ میکرومولار اوراپتن پس از ۲۴ ، ۴۸ و ۷۲ ساعت درمان به ترتیب باعث کاهش زنده ماندن ۶۳ ، ۳۳ و ۲۶ شد و ۴۳ ، ۳۱ و ۴۱ سلولها به ترتیب در ۲۴ ، ۴۸ و ۷۲ ساعت درمان با ۸۰ میکرومول یورولیتینA زنده بودند. روی هم رفته ، یافته های ما نشان داد که اورآپتن و یورولیتین A اثرات سمی خود را در سلولهای LoVo به رو شی وابسته به زمان و دوزاعمال می کنند. علاوه بر این ، سمیت سلولی یورولیتین A بیش از اوراپتن در همان زمان و دامنه بود ، که این ماده را به گزینه مناسبی برای مطالعات بیشتر ضد سرطان تبدیل می کند .

Authors

هانیه خوبان فر

گروه زیست شنا سی، دانشکده علوم، دانشگاه فردوسی مشهد،

شاهین قره داغی

گروه زیست شنا سی، دانشکده علوم، دانشگاه فردوسی مشهد،

میلاد ایرانشاهی

مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد،

مریم مقدم متین

گروه زیست شنا سی، دانشکده علوم، دانشگاه فردوسی مشهد،گروه پژوهشی روشهای تشخیص و درمانهای نوین، پژوهشکده فناوری زیستی، دانشگاه فردوسی مشهد

فاطمه بهنام رسولی

گروه پژوهشی روشهای تشخیص و درمانهای نوین، پژوهشکده فناوری زیستی، دانشگاه فردوسی مشهد