اعتراض به اشرافیگری در شعر انقلاب اسلامی ایران

یکی از مضامین مطرح در شعر شاعران پس از انقلاب اعتراض به اشرافی گری و تجمل گراییاست که عمدما حول محور بی عدالتی های موجود در جامعه با مضامینی چون گلایه از دگرگونیارزش ها، رونق تجمل گرایی، انتقاد از فرصت طلبان ت سوءاستفاده کنندگان و اعتراض به ریاکاری وفریب کاری و مذمت آنان است. پس از مثبیت انقلاب اسلامی برخی کوتاهی ها سبب شد افراد سودجونگذارند مردم طعم عدالت را بچشند و برخی مسئولان و مدیران با فراموش کردن آرمان های انقلاببه تجمل گرایی و اشرافی گری روی آوردند؛ همین امر سبب شد این جریان ادبی ذیل اشعار انتقادی واعتراضی در درون نظام سیاسی با روح انتقاد و مقاومت شاعران در برابر عوامل سیاسی حاکم مرتبطبه خصوص پس از جنگ تحمیلی به وجود آید. این مضمون شعری وامدار آموزه های دینی و اخلاقیاست و شاعران با الهام از رتش حکومت داری علی (ع) و رهبری انقلاب سعی کرده اند آنها را با زبانینیش دار و طنزآلود به راه راست بیاورند. هدف این شاعران حفظ ارزش های اسلامی، اصلاح جامعه ومبارزه با بی عدالتی است. در این پژوهش تلاش می کنیم ضمن تبیین سیر اشرافی گری پس از اسلاممضمون و محتوای شعر اشرافی گری را در دوره ی پس از انقلاب اسلامی بررسی و جلوه های این نوعاز شعر را بنمایانیم.

Keywords:

اشرافی گری , تجمل گرایی , شعر انتقادی و اعتراضی , انقلاب اسلامی