وطن در شعر و اندیشه، از عارف قزوینی تا رابیندرانات تاگور

عشق به میهن، یکی از ویژگی های بارز ادبیات مقاومت است که در سروده های شاعران ملیجایگاه ویژه ای دارد. در ایران ابوالقاسم عارف قزوینی و در هندوستان، رابیندرانات تاگور، این عنوان راکسب کرده اند. این دو شاعر ملی متاثر از ادبیات مقاومت اند و وجوه مشترک فرهنگی زیادی بایکدیگر دارند، چرا که علاوه بر اشتراکات زبانی و فرهنگی، این دو کشور در طول تاریخ، همواره دربرابر استبداد ایستادگی کرد اند؛ لذا ادبیات مقاومت، زمینه ساز ظهور شباهت هایی در گرایش های ملیگرایانه و مضامین موجود در اشعار این دو شاعر شده است. یکی از پر جاذبه ترین مضامین در ادبیاتعصر مشروطه ایران و ادبیات استبدادستیز هند که ذهن و زبان گویندگان آن عصر را به خود مشغولکرده بود، مفهوم آزادی و وطن پرستی است. چیزی که تا پیش از آن شاعران این گونه بدان توجهنکرده بودند. در پژوهش حاضر به تحلیل ماهیت و مفهوم ادبیات مقاومت و وطن پرستی در اشعارعارف قزوینی و رابیندراتات تاگور می پردازیم. هدف این پژوهش، ریشه یابی و تبیین مفاهیم مقاومتو وطن پرستی در آثار این دو می باشد. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات،کتابخانه ای است. ابزار گردآوری اطلاعات، فیش تحقیقاتی و روش تجزیه و تحلیل اطلاعات، تحلیلمحتوایی می باشد، و از مهم ترین یافته ها و نتایج آن می توان به رهایی مردم هر دو کشور از یوغاستعارگران، نفی استبداد و استبدادگری، عشق به وطن، میهن پرستی اشار کرد.

Keywords:

ادبیات مقاومت , عارف قزوینی , رابیندرانات تاگور