زندگی و من ذهنی از دیدگاه مولانا

همانطور که می دانیم عرفا انسان را به دریا تشبیه می کنندکه بسان دریا سطح آن کف های فراوانی وجود دارد که در اثر وجود موجها تشکیل می شود وهرچه قدر به عمق دریا نزدیکتر می شویم دیگر اثری از آن کف ها وموجها نیست و وجود امواج احساس نمی شود و آرامش و سکوتی غیر قابل وصف بر دریا مستولی می شود.این کف ها در وجود ما همان من ذهنی (نفس)ست که مانع میشود به آرامش درونی وابدیت وزندگی دست یابیم. مولانا جلال الدین بلخی یکی از عارفان شاعری است هدف او راهنمایی انسانها برای بهتر زیستن و رسیدن به آرامش حقیقی است که این امر تنها با ممارست وتمرین تمرکز بر روی ذهن میسر می شود.وی در تمامی آثار خود به این مساله پرداخته است.او عقیده دارد برای رهایی از تمام گرفتاریها وغصه ها باید تمام گره ها را (گذشته وآینده)را آتش زد ودر حال زندگی کرد. انسانها تا درون خود را پاکسازی نکنندو تا به بی ذهنی نرسند،نمی توانند درک عمیق ودرستی از زندگی داشته باشند . در این پژوهش برآنیم با مطالعه ای در آثار دیگر نویسندگان، مساله زندگی و بی ذهنی را مورد واکاوی قرار داده و این موضوع را از دیدگاه مولانا مورد بررسی قرار دهیم.

Keywords:

سکوت , بی ذهنی , مولانا , ابدیت , زندگی