بزرگنمایی در زبان فارسی

بزرگنمایی( ۱aaaaaaaaaaaa )فرآیندی است که از طریق آن یک واژه با دریافت وند و یا ترکیب شدن با سایر واژگان معنای بزرگی و کثرت بخود می گیرد. بزرگنمایی یکی از جنبه های پر اهمیت صرف در زبان فارسی است که تا جایی که نگارندگان اطلاع دارند، تا کنون پژوهش درخوری در این زمینه صورت نگرفته است. اغراق در زبان و ادبیات بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. این را می توان در متون قرآنی ، سنت نبوی و شعر نیز یافت. استفاده از عبارات مبالغه آمیز در چنین متن هایی برای دستیابی به اهداف خاصی است. مهمترین علت، جلب توجه خواننده است و گاهی اوقات برای اهداف بالغی نیز استفاده می شود. بیشترین اغراق در شاهنامه فردوسی دیده میشود. در اصطالح بدیع، اغراق یا مبالغه، بزرگنمایی یا خوردنمایی اشیا و معانی در نوشته و شعرست یعنی بازنمود دگرگونه مفاهیم و موضوعات سخن، به صورتی که معانی خرد را بزرگ گرداند و معانی بزرگ را خرد بنماید تا تاثیر سخن را قویتر کند. در این نوشتار نگارندگان فرآیند بزرگنمایی در زبان فارسی را توصیف کردهاند و با بررسی تکواژها، وندها و شبه وندهای افزونهساز، به توصیف روشهای بزرگنمایی در زبان فارسی پرداخته اند. نگارندگان با بررسی واژگان حاصل از این تکواژها، وندها و شبه وندها، به این نتیجه رسیدند که بزرگنمایی در فارسی به دوصورت انجام میگیرد: الف(از رهگذر فرآیند ترکیب ب(از رهگذر وند افزایی)فرآیند اشتقاق( و واژههایی که از راه ترکیب ساخته شده اند، بسامد بیشتری در فارسی امروزی دارند.

Keywords:

زبان شناسی , صرف , بزرگنمایی , فرآیند ترکیب , وند افزایی.