بررسی نقش مدیریت استراتژیک فرآیندی در برنامه ریزی موثر در سبک رهبری سازمان

ساختار سازمانی،راه یا شیوه ای است که به وسیله آن، فعالیتهای سازمانی تقسیم، سازماندهی و هماهنگ می شوند. سازمانها ساختارهایی را به وجود می آورند؛ تا فعالیتهای عوامل انجام کار را هماهنگ کرده و اعمال اعضا را کنترل نمایند.اگر وسعت کار کم باشد به طوری که افراد هر روز بهصورت رو در رو یکدیگر را ببینند، دراین صورت نیاز چندانی به ساختار سازمانی نیست، اما در سازمانهای بزرگتر لازم است برای سپردن کارهای مختلف به افراد تصمیم گیری شود.با طراحی واحدهای سازمانی و تعیین اداره ها و بخشهای داخلی، کارهای سازمان میان واحدهای اصلی تقسیم میشود و امکان استانداردکردن کارها و تخصصی کردن فعالیت کارکنان فراهم می گردد؛ ولی موفقیت سازمان در تحقق اهدافش، مستلزم هماهنگ ساختن فعالیتهای مذکور است. درواقع بدون هماهنگی، احتمال بروز تاخیرواتلاف وقت در انجام فعالیتها، پروژه ها و برنامه ها افزایش می یابد و ممکن است سازمان با عجز و ناکامی مواجه شود.اگرچه تدوین استراتژی برای پیشبرد اهداف یک سازمان ضروری است ، آنچه مهمتر به نظر می رسد وجود هماهنگی بین عناصر سازمان و نیز استراتژی های مختلف آن است.هدف از این مقاله بررسی رابطه هماهنگی بین استراتژیهای سرپرستی و ساختارهای عملی و نظری را به منظور بهبودعملکرد سازمان تبیین نماید. و بر اساس تئوری نقاط مرجع استراتژیک، نقاطی برای برقراری هماهنگی همه جانبه شناسایی می شوند. سازمان ها می توانند با تعیین وضعیت موجود خود نسبت به نقاط مرجع استراتژیک اقدام به انتخاب استراتژی مناسب نمایند.

Keywords:

مدیریت استراتژیک , ساختارسازمانی , سازمان , سازماندهی