عاطفه، نگرش، تصویر

این مقاله رابطه میان تصویر شاعرانه با نگرش و عاطفه را به بحث گذاشته است و سه گونه ارتباط میان ذهن شاعر با شیء معرفی می کند: همسانی، یگانگی و حلول. در حالت همسانی، «من شاعر» با شیء (موضوع) همراهی و همدلی می کند و پیرامون آن می چرخد، و در حالت یگانگی، «من» احساسش را در شیء (موضوع) می آمیزد و به شیء حیات و حس و شخصیت می بخشد. در حالت حلول، «من» و شیء در هم ذوب می شوند. این سه حالت در واقع، درجات مختلف ارتباط ذات شاعر با اشیاء را نشان می دهد. نگرش نیز ساخت پنهان ذهن و شخصیت انسان است. در کار هر هنرمند بزرگ یک ایده مسلط وجود دارد که بر سراسر آثار او سایه می افکند و در لابه لای تصویرها، در فرم، ساختار، مفهوم و مضمون آثارش حضور دارد. این ایده مسلط در این مقاله «نگرش» نامیده شده است. شاعری که نگرش خلاق و فردی دارد درون مایه مسلط و منسجمی بر تصویرها و زبان او سایه می افکند. همه آن عناصر را می توان خوشه های یک «استعاره»۱ بزرگ به حساب آورد. یک «استعاره مرکزی» یا یک ذهنیت واحد که تمام ساخت ها و تصویرهای فرعی بر گرد آن استعاره مرکزی می چرخد. کشف این استعاره در حکم یافتن کلید ورود به ذهن و شخصیت هنرمند است.

Keywords:

Poetic imagery , affection , attitude , central metaphor , تصویر شعری , عاطفه , نگرش , استعاره مرکزی