مروری بر مفهوم توانمندسازی و روان شناختی

اگر چه مفهوم توانمندسازی در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ در ادبیات مدیریت و روان شناختی سازمانی، وارد شدهاست، اما بررسی های تاریخی نشان می دهد که توانمندسازی ریشه در دوران گذشته دارد. وتن و کمرون (۱۹۹۸) اظهار می کنند کهاین مفهوم به هیچ عنوان تاز نیست، بلکه در رشته های روانشناسی و جامعه شناسی و علوم دینی ریشه هایی دارد که به دهه هایگذشته، حتی قرن های گذشته بر می گردد. در زمینه روانشناسی، توانمندشدن به معنی تمایل افراد به تجربه خود کنترلی، به خوداهمیت دادن و خودآزادی می باشد. در جامعه شناسی، اندیشه های توانمندسازی بیشتربه جنبش های حق طلبی (برای مثال حقوق زنان و حقوق مدنی) بر می -گردد که در آنها مردم برای آزادی و کنترل اوضاع شخصی خویش مبارز می کردند. به علاوه، بسیاری از نوشته هایی که به مشکلاتاجتماعی از طریق تغییر اجتماعی پرداخته اند، اساسا روی توانمندسازی گروه ها تمرکز کرده اند، یعنی افراد به این منظور برای تغییراجتماعی تلاش می کنند که دسترسی خود را به یک وضعیت توانمندشد افزایش دهند. توانمندسازی روانشناختی و عوامل موثر بر آن امروز شکاف میان ملت ها و جوامع دانایی و نادانی است. بنابراین چالش اصلی، چالش نیروی انسانی دانا و تواناست.توانمندسازی روانشناختی به عنوان یک رویکرد نوین انگیزش درونی به معنی آزاد کردن نیروها و قدرت درونی افراد و همچنینفراهم کردن بسترها و به وجود آوردن فرصت ها برای شکوفائی استعدادها، توانایی ها و شایستگی های کارکنان است و در واقعشامل ادراکات افراد نسبت به نقش خویش در شغل و سازمان می شود.توانمندسازی روانشناختی شامل پنج بعد احساس شایستگی، احساس اعتماد ، احساس موثر بودن، احساس خودمختاری و احساسمعنی دار بودن شغل می شود. در این مقاله مفهوم توانمندسازی، رویکردها و باورهای مختلف دربار آن توضیح داد می شود.