اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی گروهی بر شادکامی و کیفیت زندگی نوجوانان بد سرپرست در مشهد

مقدمه کاهش شادکامی و حس ناخشنودی از مسائل مهمی است که در میان نوجوانان بد سرپرست شایع تر و برکیفیت زندگی آنان موثر است. پژوهش حاضر  به بررسی تاثیر واقعیت درمانی گروهی که رویکردی برای پایش و کنترل رفتار، پذیرش مسئولیت و انجام انتخاب های مناسب است، بر افزایش شادکامی و بهبود کیفیت زندگی نوجوانان بد سرپرست پرداخته است. روش کار در این مطالعه مداخله ای ۴۰ نفر از جمعیت نوجوانان پسر بد سرپرست تحت پوشش بهزیستی مشهد در سال ۱۳۹۰ با روش نمونه گیری مبتنی برهدف وارد مطالعه شدند و به روش تصادفی ساده در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. به نوجوانان در گروه مداخله ۱۲جلسه آموزش گروهی واقعیت درمانی، ارائه شد. دو گروه قبل و پس از زمان مداخله به پرسشنامه های شادکامی آکسفورد و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های کای اسکوار و تی تحلیل شد. نتایج سطح تحصیلات، میانگین سن و میانگین نمره ی آزمون ها قبل از مداخله در دو گروه تفاوت معنادار نداشت (۰۵/۰p<). پس از مداخله تفاوت معناداری در میانگین نمره ی آزمون کیفیت زندگی و میانگین نمره ی آزمون  شادکامی در گروه مداخله  و کنترل مشاهده شد (به ترتیب ۱/۸۴ در برابر ۳/۶۳ و ۱/۳۵ در برابر ۸/۱۹، ۰۵/۰p<). نتیجه گیری واقعیت درمانی گروهی در بهبود کیفیت زندگی، افزایش شادکامی و رضایت از زندگی نوجوانان بد سرپرست موثر می باشد. محیط محترمانه، ابراز احساسات و درک همدلانه در گروه درمانی در افزایش شادکامی و بهبود کیفیت زندگی اثرگذار است.

Keywords:

اثربخشی , بدسرپرست , شادکامی , کیفیت زندگی , نوجوان , واقعیت درمانی گروهی