تشویش نوشتن: مسئله مندی نوشتن در حوزه علوم انسانی و اجتماعی در ایران

اکنون چیزی را به شما بگویم که فقط همین حالا آن را فهمیده ام. پس از چاپ پنج کتاب، حرفه نویسندگی، احتمالا هر چه بیشتر می نویسی مشکل تر می شود (گابریل گارسیا مارکز).   چکیده مقاله حاضر تحلیلی در زمینه نوشتن و «سواد دانشگاهی» در حوزه علوم انسانی و اجتماعی در ایران امروز است. در این مقاله برآنم امر نوشتن در بستر اجتماعی و معرفتی نظام دانشگاهی را بررسی و راهبردی برای مواجهه با «وضعیت مسئله مندی» ارائه کنم. این راهبرد در «سطح عاملیت» یا فردی، اتخاذ «رویکردی وجودی» به امر نوشتن به وسیله دانشگاهیان و در «سطح ساختار»، بازاندیشی وایجاد تحولات ساختاری است. در بخش اول مقاله، «نوشتن دانشگاهی» را به عنوان نوعی مسئله صورت بندی کرده و نوشتن را چون امری پرابلماتیک توضیح داده ام. در بخش دوم، رویکرد نظری با عنوان نوشتن به منزله «امر وجودی» را ارائه کرده ام و نشان داده ام که چگونه می توان با اتخاذ و قبول این رویکرد، مسئله نوشتن دانشگاهی را تحلیل و راهبردی برای مواجهه با آن ارائه کرد. اساس سومین بخش مقاله، ارائه رویکردی روش شناسانه برای کاربست تحلیل وجودی نوشتن است. در این زمینه ابعاد مختلف راهبرد «خودروایتگری محققانه» و «خودمردم نگاری» را توضیح داده ام. بخش پایانی مقاله را به تبیین اهمیت رویکرد وجودی به نوشتن اختصاص داده، برخی انتقادات به این رویکرد را مختصرا بیان کرده ام.

Keywords:

نوشتن دانشگاهی , سواد دانشگاهی , وجودگرایی , خودروایتگری محققانه , خودمردم نگاری