خیابان زیرساخت منظرین باغ شهرهای ایران

در گذشته های دور و از ابتدای تاریخ اجتماعات انسانی در نزدیکی منابع آب ، غذا و زمین هایی که قابلیت حفاظت و دسترسی مناسبی داشته اند، شکل گرفته اند و هسته اولیه شهرها را شکل داده اند. منابع حیات و مسیرهای دسترسی زیرساخت های اولیه شهرها به حساب می آمدند و بدون آنها پیدایش و پایداری شهرها امکان پذیر نبوده است. از آنجایی که زیرساختها در گذشته طبیعی بوده اند نوع نگاه انسان به طبیعت تعیین کننده چگونگی تعامل با محیط و ساماندهی زیرساختهای طبیعی بوده است. در این مقاله به بررسی نوع نگاه به زیرساخت های شهری در باغ شهرهای ایران که در فضای خیابان ، به مثابه تداوم باغ در فضای شهری، تبلور پیدا کرده و قابل شناسایی و مطالعه است، می پردازیم.در این نوشتار با استفاده از روش تحلیلی- تاریخی نوع نگاه به زیرساخت در فضای خیابان باغ شهرهای ایران را مورد بررسی قرارداده و با استفاده از شیوه استدالل قیاسی و بررسی رویکرد منظرین در حوزه زیرساخت شهری، به تحلیل شیوه برخورد بازیرساخت شهری در باغشهرهای ایرانی پرداخته ایم. رویکرد برنامه ریزی خیابان به عنوان یک زیرساخت های شهری در باغ شهرهای صفوی مطابق بر تعاریف و نگاه منظرین به زیرساخت میباشد و خیابان به مثابه یک زیرساخت منظرین در این شهرها ظهور پیدا کرده است.