انتخاب استراتژی توسعه زمین در بافت های مسئله دار نمونه موردی: محله عامری شهر اهواز

بافت­های مسئله دار بخش­هایی از شهر هستند که بنا ­به ­دلایلی از چرخه اقتصادی شهر جدا شده و به شکل کانون نارسایی­های اقتصادی، اجتماعی، و محیطی درآمده اند. بر این اساس، امکان تطبیق توسعه متوازن در این بافت ها با سایر مناطق شهر نیست و به تدریج از چرخه توسعه پویای شهر دور می گردند. از طرفی کاربست شیوه های متنوع مداخله در بافت مسئله دار بازتاب های اقتصادی و اجتماعی متفاوتی را در جوامع به دنبال داشته است. انتخاب شیوه توسعه زمین در بافت های پر یکی از مهم ترین عرصه­های مداخله است و از سه مولفه اهداف، شرایط سودآوری، و تمایلات ساکنین اثر می پذیرد و یکی از مهم ترین عوامل در تحقق پذیری برنامه­های توسعه است.در این تحقیق استراتژی­های توسعه زمین به صورت تطبیقی مقایسه شدند: مولفه انتخاب هدف مداخله که از روندها و عوامل حاکم بر مسائل، ویژگی­های متمایز منطقه، و بافت اجتماعی آن تاثیر می گیرد، مولفه سطح سودآوری که به ضوابط و منطقه بندی طرح­­های بالادستی، اختلاف قیمت زمین و بنا و... بستگی دارد، و مولفه سطح تمایل مالکان که بر عوامل سطح اعتماد عمومی مالکان به نهادهای حقوقی و عمومی و انواع شیوه­های مشارکت بر زمین و توسعه دلالت دارد.روند جداافتادگی بافت از مرکز شهر و پیرامون به تدریج تنزل بازار محله را به دنبال داشته و  به این ترتیب روند خروج بافت اجتماعی کهن فزونی یافته است. بر این اساس با توجه به روند این عوامل، امکان­سنجی سودآوری مداخله در بافت و ساختار اجتماعی محله مشخص گردید، که روش آژانس بازسازی جامعه محلی و از روش های خودسرمایه ده محسوب می گردد و چارچوب مناسبی برای مداخله با هدف بازگرداندن هویت سکونتی و فعالیتی بافت و افزایش ماندگاری ساخت اجتماعی محله به شمار می رود.

Keywords:

بافت مسئله دار , استراتژی های توسعه زمین , محله عامری , اهواز