بررسی و شناخت اثربخشی مداخله راه حل مدار مددکاری کوتاه مدت بر افزایش تاب آوری و میزان معنویت زنان سرپرست خانوار

زمینه و هدف: پژوهش حاضر اثربخشی مداخله راه حل مدار مددکاری گروهی را بر افزایش تاب آوری ومیزان معنویت زنان سرپرست خانوار مورد بررسی قرار داده است. روش بررسی: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی و به صورت اجرای پیش آزمون- پس آزمون بر روی دو گروه )آزمایش و کنترل( انجام شد، برای بررسی پژوهش حاضر نظریه های مدل محافظتی تاب آوری و نظریه کاواناخ و گرانت به عنوان مبنا مورد استفاده قرارگرفت. جامعه آماری زنان سرپرست خانوار مراجعه کننده به ستاد توانمندسازی شهرداری منطقه ۵ شهر تهران بود که از میان این افراد به شکل نمونه گیری در دسترس ۱۰۰ نفر انتخاب شدند و ۲۰ نفر از کسانی که نمره تاب آوری آنها کمتر از میانگین سایر شرکت کننده ها بود انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل ۱۰( نفر( و آزمایش ۱۰( نفر( جایگزین شدند، سپس گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه تحت آموزش قرار گرفت این جلسات هفتهای یک بار و به مدت یک و نیم ساعت طبق پروتکل برگزار شد. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد و پس از پایان جلسات پس آزمون )پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون( بر روی هر دو گروه اجرا شد تا اثربخشی و مقایسه گروه ها مورد بررسی قرار گیرد. یافته ها: نتایج نشان میدهد که میانگین نمرات گروه آزمایش در تاب آوری و ابعاد آن افزایش یافته است و در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری را نشان میدهد. نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها، میتوان گفت که مداخله راه حل مدار کوتاه مدت به عنوان یکی از مداخلات مددکاری اجتماعی از قابلیت عملی خوبی در افزایش تاب آوری و میزان معنوی زنان سرپرست خانوار برخوردار است.

Keywords:

زنان سرپرست خانوار , مداخله راه حل مدار کوتاه مدت , مددکاری گروهی , تاب آوری , معنویت