تاثیر واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر استرس ادراک شده، امیدواری و کیفیت زندگی در مادران کودکان طیف درخودمانده( اتیسم)

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر استرس ادراک شده، امیدواری و کیفیت زندگی در مادران کودکان طیف درخودمانده ) اتیسم ( انجام شد. طرح پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل نابرابر بود . جامعه آماری را کلیه مادران کودکان در خودمانده در سنین بین ۴۰- ۲۰ سال تمامی مراکز اتیسم شهر مشهد را تشکیل دادند که به صورت تصادفی در دو گروه ۲۰ نفره قرار گرفتند گروه درمان به مدت ۱۱ جلسه هفتگی مداخله دریافت کرد. ابزار استفاده شده در پژوهش پرسشنامه استرس ادراک شده، امیدواری اشنایدر ،کیفیت زندگی سازمان بهداشت بودند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند.نتایج پژوهش حاصل از آزمون مانکوا نشان داد که با کنترل پیش آزمون در نتایج پس آزمون گروه ها تفاوت معنا داری وجود داشت . p<۰/۰۰۱ بنابراین با یک اطمینان ۹۵ درصدی میانگین گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای استرس ادراک شده ، امیدواری وکیفیت زندگی متفاوت است . بر اساس نتایج پژوهش واقعیت درمانی به شیوه گروهی موجب کاهش استرس ادراک شده، افزایش امیدواری و افزایش کیفیت زندگی درگروه آزمایشی در مقایسه باگروه کنترل شده است.

Keywords:

واقعیت درمانی به شیوه گروهی , استرس ادراک شده , امیدواری , کیفیت زندگی