ارزیابی میزان سازگاری کاربری های پیرامونی آثار تاریخی با توسعه گردشگری شهری نمونه موردی: منطقه تاریخی - فرهنگی تبریز

در مبحث گردشگری فرهنگی- تاریخی، کاربری­های همجوار آثار تاریخی از حیث تعامل گردشگر با فضا اهمیت دارد، در اغلب موارد کاربری­های پیرامون اماکن تاریخی سازگاری اندکی با فضاهای تاریخی داشته و مکان­های ارزشمند تاریخی به نقاطی منفک و فارغ از فضاهای متصل به آن­ها به­ویژه به لحاظ عملکرد فضایی می­گردند. مبنای نوشتار حاضر ارزیابی میزان سازگاری کاربری­های پیرامون آثار تاریخی در منطقه تاریخی - فرهنگی تبریز در راستای جذب گردشگر می­باشد. برای انجام این ارزیابی، داده­های مورد نیاز از طریق تکمیل پرسشنامه از جمعیت گردشگر جمع­آوری شده و پس از استخراج نتایج پرسشنامه­ها، با استفاده از نرم­افزار SPSS در قالب آزمون­های کی ۲ و دو جمله­ای جهت یافتن رابطه میان متغیرها، محاسبات آماری انجام گرفته است. نتایج نشان می­دهد: تغییر الگوی کاربری اراضی پیرامون آثار تاریخی در راستای جذب گردشگر، تمایل گردشگران را برای صرف زمان بیشتر جهت بازدید از آثار موجود افزایش می­دهد، بنابراین باید برنامه­ریزی موثری جهت ایجاد فضاهای پشتیبان و خدمات رفاهی در فضاهای پیرامون آثار تاریخی انجام گیرد، از طرف دیگر در نظر گیری مسیرهای گردشگری و طراحی رینگ­های ارتباطی پیاده در حدفاصل فضاهای واجد ارزش تاریخی، همراه با توقفگاه­ها و تسهیلات ویژه برای گردشگران یک انگیزش قوی برای زایش فضاهای جدید در بافت تاریخی را ایجاد کرده و پویایی و حیات را در درون بافت تاریخی جارپی می­سازد.

Keywords:

آثار تاریخی , جاذبه های گردشگری , فضاهای پیرامونی , گردشگر , منطقه فرهنگی تاریخی , تبریز