مدیریت رفتار شناسی در خانه های سالمندان

سالمندی دوره ای حساس از زندگی است که توانایی استقلال فرد به دنبال ابتلا به بیماریهای جسمی و ذهنی کمتر میشود. به عنوان مثلا زمانی که فرد سالمند مبتلا به الزایمر است و امکان مراقبت از خودش را ندارد، ممکن است فشار زیادی روی شما به عنوان مراقب وارد شود. در اسلام رعایت حقوق سالمندان در جامعه ضروری است. و یکی از وظایف عمده جامعه در راس آن دولت فراهم نمودن شرایط زندگی شرافتمندانه برای افراد مسن و از کار افتاده در جامعه است. بر اساس جدیدترین آمار ، در کشور ایران در سال ۱۴۰۰ ، حدود ۱۰ درصد از افراد جامعه سالمند محسوب میشوند یعنی سن آنها بیش از ۶۵ سال هست و این آمار در سال ۱۴۱۰ به ۳۰ درصد افراد جامعه خواهد رسید این آمار که کشور ما رو به پیری روی گذاشته است لزوم توجه بیش از پیش به قشر سالمندان را ضروری می کند از سوی دیگر ” خانه سالمندان ” مفهومی است که در سالیان اخیر در فرهنگ ما مطرح است ، قبلا در نگرش های ارزشی و اجتماعی مردم ایران ، لزوم توجه به چنین مبحثی نبوده است . ظاهرا به دلیل ظهور شرایط جدید در تمامی زمینه های اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی در چند دهه ی اخیر ، اجبارا باید برای حداقل بخشی از جمعیت سالمند ایران، به فکر برنامه ریزی های مناسب به منظور ساخت این گونه فضاهای سکونتی ویژه در ایران بود با این وضعیت برخی از خانواده های تن به این موضوع می دهند و افراد سالمند که اکثرآ یا والدین یا فامیل هایشان میباشد به سرای سالمندان میسپارند تا به زعم خود از بار نگهداری انها رهایی یابند و سالمندان خواه یا ناخواه مجبورند مابقی عمر خویش را در اینگونه مکان ها سپری کنند با این توصیف لزوم توجه به خانه های سالمندان اهمیت پیدا می کند لذا در این مقاله به بررسی مدیریت رفتارشناسی در سرای سالمندان پرداخته شده تا مدیران و پرستاران شاغل در این گونه واحدهای خدماتی چگونه رفتار و مدیریت نمایند تا سالمندانی که در آن مجموعه زندگی می کنند در آرامش و آسایش زندگی خود را سپری کنند لذا در این مقاله به رایج ترین مشکلات افراد سالمند در خانه های سالمندی و استاندارد های لازم این واحدها و رایه راه حل های جهت رفع مشکلات خانه های سالمندی پرداخته شده است.

Keywords:

سالمندی , خانه های سالمندی , رفتارشناسی