مقایسه اثر دو نوع استرس دوران بارداری روی میزان کورتیکو سترون خون و گیرنده های تحریکی مغز

مقدمه: استرس مادران در دوران بار داری می ­تواند یک فاکتور بالقوه در ایجاد برخی از بیماری ­ها نورو لوژیک باشد. مسیر بیو شیمیایی در پاسخ به استرس ها ترشح فاکتور آزاد کننده کورتیکو تروپین CRF از هسته پارا ونتریکولار است که منجر به تحریک ترشحACTH  و نهایتا  افزایش گلوکو کورتیکوئید های پلاسما می ­شوند. افزایش سطح  کورتیکو سترون خون CBL در نوزادان موش های صحرایی نشان ­دهنده القا استرس دوران بار داری به آن ها است و  می تواند نسل بعدی را مستعد ابتلا به بیماری­ های نورو لوژیک هم چون صرع و اختلال یاد گیری کند. در این مطالعه سعی شد اثر دو نوع استرس  شکارچی و بی حرکتی روی CBL و گیرنده مغزی NMDA موش صحرایی بررسی شود. مواد و روش ها : در این آزمایش تعداد ۹۶ موش ماده (نژاد ویستار) انتخاب و پس از آمیزش، موش های بار دار تحت اثر دو نوع استرس بی حرکتی و شکارچی در طی هفته آخر بار داری قرار گرفتند. بعد از زایمان، CBL  و گیرنده های NMDA در مغز نوزادان مورد بررسی قرارگرفت . یافته های پژوهش: CBL  در موش های صحرایی استرس دیده  در تمام روز های آزمایش به خصوص در جنس نر بالا تر بود. در روز دوم در نوزادان نر گروه های استرس گیرنده های NMDA  بالا  تری نسبت به کنترل داشتند. همه نوزادان گروه استرس بی حرکتی در روز ششم سطح بالا  تری از گیرنده های NMDA  نسبت به کنترل داشتند. در روز پانزدهم همه نوزادان گیرنده های گلوتامات سطح بالا تری در گروه کنترل شکارچی نسبت به بی حرکتی و بی حرکتی سطح بالا تری نسبت به کنترل داشتند. بحث و نتیجه گیری : استرس اثرات موثری روی نسل بعدی و مستعد کردن آن ها در  ابتلا به بیمار های نورو لوژیک دارد.  

Keywords:

Restraint stress , Predator stress , Corticosterone hormone , Excitatory receptors , استرس بی حرکتی , استرس شکارچی , هورمون کورتیکو سترون , گیرنده های تحریکی