بررسی روانشناسی محیطی در معماری مدارس با در نظر گرفتن مراحل رشد دانش آموزان

آموزش و پرورش دوران کودکی از دیرباز مورد توجه طیف وسیعی پژوهشگران بوده است. در سالیان اخیر با بهره گیری از علم روانشناسی محیطی تاثیر عوامل کالبدی و محیطی بر رفتار کودکان و نوجوانان و قدرت درک و یادگیری آنان تحلیل و بررسی شده است. با توجه به وسعت تغییرات الگوهای آموزشی، برای داشتن یک سیستم آموزشی کارآمد، نیاز به داشتن محیط و فضایی در مدارس با قابلیت های درخور و مطلوب نیازهای روحی و روانی کودکان احساس میشود. محیط آموزشی پویا که همه بخشهای آن قابلیت تبدیل شدن به محدوده یادگیری را داشته، در همین راستا مطرح میباشد. روش مواجهه با مسئله و پژوهش در ارتباط تنگاتنگ و دوسویه با ساختار و ماهیت مقاله است. از همین رو برای ایجاد شالوده ای انسجام بخش ، روش کیفی-کمی (تحلیلی) انتخاب و در طول پروسه پژوهش مورد استفاده قرار گرفته است. از نتایج تحقیق استنتاج میشودکه انعطاف پذیری فضای آموزشی، جذابیت و عدم یکنواختی فضاها، قابلیت دخل تصرف در محیط و ... از عوامل کالبدی و غیر کالبدی موثر بر یادگیری بوده، که افزون بر ایجاد تمایل بیشتر بحضور فعال و تعامل با محیط آموزشی مدرسه درارتقا یادگیری کودکان موثر میباشد.