بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی اورم بر خودپنداره بدنی و انزوای اجتماعی کودکان نابینا

زمینه و هدف: نابینایی از جمله معلولیت هایی است که پیامدهای منفی روانی، عاطفی و اجتماعی زیادی را به همراه دارد. آموزش خودمراقبتی در نابینایان می تواند در بهبود وضعیت روانی و اجتماعی کودکان مثمر ثمر باشد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی اورم بر خودپنداره بدنی و انزوای اجتماعی کودکان نابینا انجام شد. روش بررسی: مطالعه ی مداخله ای تک گروهی با طرح قبل و بعد که بر روی ۲۸ نفر از کودکان نابینا در مدرسه نابینایان سامانی شهر اصفهان در سال ۱۳۹۷ انجام شد. برنامه آموزشی خودمراقبتی بر اساس الگوی اورم در قالب ۶ جلسه ۶۰ دقیقه ای به صورت گروهی، در قالب ۴ گروه ۷ نفره به روش سخنرانی و پرسش و پاسخ ارایه شد سپس سنجش خودپنداره بدنی و انزوای اجتماعی این کودکان به ترتیب با استفاده از پرسشنامه های پیرز- هریس و آشر قبل و بلافاصله بعد از مداخله ارزیابی و ثبت شد. در نهایت، تجزیه و تحلیل داده ها با کمک نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون ویلکاکسون و رگرسیون خطی ساده انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که هیچ کدام از ابعاد خودپنداره بدنی و انزوای اجتماعی کودکان بعد از آموزش خودمراقبتی اورم نسبت به قبل از آن تغییر معناداری نداشته است (۰/۰۵< P). همچنین در بررسی همبستگی بین عواملی نظیر سن، جنس کودک و یا اطلاعات پایه والدین ارتباط معناداری با میزان تغییرات خودپنداره بدنی و انزوای اجتماعی در کودکان یافت نشد (۰/۰۵< P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد آموزش خود مراقبتی اورم تاثیری بر خودپنداره بدنی و انزوای اجتماعی در کودکان نابینا تاثیری نداشته است.

Keywords:

Blindness , Orem's Self-care Model , Physical Self-concept , Social Isolation , کلمات کلیدی: نابینایی , خودمراقبتی اورم , خودپنداره بدنی , انزوای اجتماعی