سیاست کیفری ایران در قبال بیماری های واگیردار

بیماری های واگیردار همواره یکی از تهدیدات جدی جوامع انسانی بوده است. امروزه بی گمان ابزارهایقدرتمند علمی، بهداشتی و شناخت در کاهش و کنترل آ نها تاثیر بسزایی دارد؛ از این رو انسان امروزی در قیاسبا زمان های گذشته که آگاهی کافی نبود، بهتر می تواند با بیماری های کشنده مقابله کند. با توجه به اینکهانتقال بیماری های واگیردار موجب وارد آوردن صدمه شدید به سلامتی و حیات افراد و امنیت بهداشتی جامعه میگردد، اتخاذ سیاست های مختلفی (اعم از کیفری و غیرکیفری) در جهت کنترل و کاهش شیوع این ویروس، ضروریمی باشد. از آنجایی که در ایران، انتقال بیماری های واگیردار عنوان کیفری جداگانه ای ندارد، بیشتر دادرسان درهنگام صدور حکم به مواد عام قانون مجازات متوسل می شوند؛ به دلیل ارتباط این موضوع با نظم و امنیت عمومی،باید با متهمان به انتقال بیماری های واگیردار با شدت بیشتری برخورد نمود تا زمینه آلوده ساختن سایر افراد بهغیر از مجنی علیه فراهم شود و جامعه با چالش های بنیادین در حوزه پراهمیت سامت شهروندان مواجه نشود.انتقال بیماری های واگیردار به دیگران شباهت بسیار اندکی به سایر جرایم دارد. بنابراین، قواعد خاص خود را میطلبد و نمی توان با توسل به قواعد عام حقوق جزا به این جرم هم رسیدگی نمود.

Keywords:

سیاست کیفری , بیماری واگیردار , پیشگیری , خطای جزایی , بی احتیاطی