پهنه بندی خطر زمین لغزش با استفاده از مدل نسبت فراوانی و منطق فازی (مطالعه موردی: بخش مرکزی شهرستان جم )

زمین لغزش یکی از مظاهر ناپایداری دامنه های طبیعی است و زمانی که فعالیت های انسانی را تحت تاثیر قرار دهد، می تواند به پدیده ای خطرناک تبدیل شود. پهنه بندی خطر زمین لغزش نقش مهمی را در ارزیابی خطرات محیطی و تعیین راهکارهای بهینه مدیریتی نواحی مستعد زمین لغزش ایفا می کند. هدف از این پژوهش، تهیه نقشه پهنه بندی خطر زمین لغزش بخش مرکزی شهرستان جم در استان بوشهر، از طریق وزن دهی به معیارهای اصلی با استفاده از مدل نسبت فراوانی و منطق فازی در نرم افزار Arc GIS ۱۰ است. لایه پهنه های لغزشی به عنوان متغیر وابسته و لایه های ارتفاع، شیب، جهت شیب، لیتولوژی، فاصله از گسل، فاصله از آبراهه، فاصله از جاده، کاربری اراضی، خاک و بارش به عنوان متغیرهای مستقل در مدل وارد شدند. بعد از مرحله فازی سازی معیارها، نقشه های پهنه بندی خطر زمین لغزش از طریق عملگرهای جمع، ضرب و گامای فازی با لانداهای ۷/۰، ۸/۰ و ۹/۰ تهیه شد. نتایج حاصل از مقایسه این نقشه ها نشان داد که نقشه گامای فازی ۹/۰ پهنه بندی مناسب تری در رابطه با زمین لغزش های بخش مرکزی جم دارد، بطوریکه ۲۴/۲۴ درصد از محدوده مورد مطالعه(۳۲/۱۶۹کیلومترمربع) در کلاس خطر بسیار زیاد و ۴۷/۲ درصد از محدوده(۲۵/۱۷ کیلومترمربع) در کلاس خطر بسیار کم قرار می گیرد.

Keywords:

استان بوشهر , زمین لغزش , پهنه بندی خطر , مدل نسبت فراوانی , منطق فازی