بررسی جایگاه سیمرغ در آثار غنایی و عرفانی
Publish place: Persian Language and Literature، Vol: 11، Issue: 3
Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 240
This Paper With 28 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PERSI-11-3_003
تاریخ نمایه سازی: 19 آذر 1400
Abstract:
سیمرغ، در اوستا «مرغوسائنو» (mereghosâeno) همان مرغ و «سئن» به معنای شاهین و عقاب بوده است. این پرنده، گوهری حقیقی، پرنده ای افسانه ای – اساطیری و از توتم های ادبیات ایران است. صفات خردمندی و آگاهی به رازهای نهان، این پرنده را فراطبیعی ساخته است. حتی شاعران حماسه سرا و عارف مسلک کوشیده اند تا بدین عنصر مابعدالطبیعی، صورتی طبیعی بخشند. در ادبیات غنی این مرزوبوم، جدای از مطالب حماسی، از ظرفیت بالای مفهوم سیمرغ در نوشته های صوفیانه و عارفانه یادشده که غالبا به گونه داستان، تمثیل و حکایت برای بیان سخنان لطیف دل و اسرار الهی به کار رفته است. اگر نکوهشی درباره این پرنده وجود دارد یا ناشی از دیدگاه افراد انیرانی است که با بن مایه های فرهنگی ایران آشنایی عمیق ندارند و به این نکته توجه نداشته اند که رفتار این موجود بازخوردی از کردار طرف مقابل است.
Keywords:
Authors
مالک شعاعی
استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام
نسرین قدمگاهی
عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد