نقد ساختاری حکایت های حدیقه سنایی با رویکرد ساختارگرایی

شیوه بیان سنایی مبدا تحول بزرگی در شعر فارسی شده است به ویژه مثنوی حدیقه (از مهم ترین منظومه های عرفانی و اخلاقی) که تاثیر فراوانی در ادب فارسی و اثری مستقیم در پیدایش مثنوی های دلکش زبان فارسی داشته است؛ ازاین رو، نگارنده با دیدی متفاوت از پژوهش های پیشین به نقد و بررسی حکایت های حدیقه با رویکرد ساختارگرایی پرداخته است. با بررسی صدونوزده حکایت گردآوری شده، روشن شد که اغلب این حکایت های مینی مالیستی، دارای کمترین عناصر و با ساختاری کوتاه و ساده هستند. سنایی از یک دو شخصیت اما به گونه متنوع استفاده کرده است. بنای این حکایت ها بیشتر بر گفت وگو و پرسش وپاسخ بوده و اغلب بدون پی رنگ هستند یا پی رنگی ساده و معمولی دارند. استفاده از تقابل های دوگانه و متضاد یکی از ویژگی های آن هاست. درون مایه حکایت ما توجه به معنویت، عرفان، دانایی، اخلاق، عدل و انصاف برای قرب حق تعالی است.

Keywords:

نقد , ساختارگرایی , عناصر حکایت و حدیقه