بررسی اثر بخشی روان درمانی کوتاه مدت همدلانه بر کاهش علائم روانشناختی افراد دارای اختلال اضطراب جدایی بزرگسال با و بدون علایم افسردگی اساسی

پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روان درمانگری پویشی کوتاه مدت با رویکرد همدلانه در دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی با و بدون علائم افسردگی اساسی بود. طرح پژوهش حاضر تمام آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون چندگروهی بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویانی بود که تشخیص اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی با و بدون علائم افسردگی اساسی دریافت کرده بودند. نمونه پژوهش شامل ۳۰ دانشجوی دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی بود که از میان دانشجویان بر اساس مصاحبه بالینی ساختار یافته و مقیاس ارزیابی کلی عملکرد شناسایی و به صورت تصادفی به سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) گمارده شدند. پرسشنامه اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی، مصاحبه ساختاریافته بالینی نشانگان اضطراب جدایی بزرگسالان، مقیاس ارزیابی کلی عملکرد، پرسشنامه افسردگی و اضطراب جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. برای گروه های آزمایشی، درمان همدلانه اضطراب به مدت ۱۲ جلسه ۵۰ دقیقه ای برگزار گردید. پرسشنامه های مذکوردر سه مرحله، پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه تکمیل گردیدند. گروه کنترل، مداخله ای دریافت نکرد. برای آزمون فرضیه ها از تحلیل واریانس چند متغیری با اندازه گیری مکرر استفاده گردید. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که درمان پویشی همدلانه در گروه با علائم افسردگی اساسی بر متغیرهای افسردگی و اضطراب تاثیر آماری معناداری داشته است و این تغییرات تا دوره پیگیری دو ماهه وجود داشته است، اما تاثیر معناداری در کاهش استرس نداشته است. همچنین اثربخشی این درمان در گروه بدون علائم افسردگی اساسی بر تمامی متغیرها معنادار بوده است. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، درمان پویشی کوتاه مدت همدلانه مداخله موثر و کارآمدی دربهبود وضعیت روانشناختی در اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی است.

Keywords:

افسردگی اساسی , اضطراب جدایی بزرگسالی , روان درمانی پویشی