اثربخشی مداخله ی مبتنی بر ذهن آگاهی بر فقدان لذت جویی، عاطفه منفی و کیفیت روابط زناشویی زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله ی مبتنی بر ذهن آگاهی بر فقدان لذت جویی، عاطفه منفی و کیفیت روابط زناشویی زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸ بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی و طرح آن پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. به منظور اجرای پژوهش، ۶۰ نفر از مراجعه کننده به دو مرکز مشاوره شهر اصفهان به صورت هدفمند مبتنی بر ملاک های ورود و خروج انتخاب و به صورت تصادفی ۳۰ نفر در گروه کنترل و ۳۰ نفر در گروه آزمایش قرار گرفته و پیش آزمون ها به وسیله ی مقیاس فقدان لذت جویی اسنیت و همکاران ( ۱۹۹۵ )، مقیاس عاطفه مثبت و منفی ( PANAS) پرسشنامه کیفیت زناشویی باسبی و همکاران ۱۹۹۵ انجام شد. سپس گروه آزمایش تحت ۸ جلسه ( ۹۰ دقیقه ای به صورت هفتگی) مداخله مبتنی بر ذهن آگاهی قرارگرفتند و یک هفته پس از اتمام مداخله هر دو گروه آزمایش و کنترل مورد آزمون مجدد واقع شدند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد مداخله ی مبتنی بر ذهن آگاهی منجر به بهبود فقدان لذت جویی (و ابعاد آن) و عاطفه منفی زنان شده است لیکن بر کیفیت روابط زناشویی آنها موثر نبوده است. با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد مداخله مبتنی بر ذهن آگاهی تاثیر قابل ملاحظه ای بر خلق و عاطفه زنان دارد اما در خصوص تغییر کیفیت رابطه زناشویی به مداخلات طولانی مدت تری نیاز است.

Keywords:

فقدان لذتجویی , عاطفه منفی , کیفیت روابط زناشویی , مداخلهی مبتنی بر ذهن آگاهی