چشم انداز مکتب علمی اسکندریه در شکوفایی دانش پزشکی در اسلام و ایران

یکی از مکاتب علمی و پزشکی تاثیرگذار در جهان باستان مکتب اسکندریه بوده که از زمان شکل گیری اش در دوره جانشینان اسکندر (از ۳۰۵ تا ۳۰ پیش از میلاد، نزدیک به سیصد سال) در مصر (بطالسه) تا حمله رومیان و سقوط این سلسله شاهد رونق و شکوفایی بسیاری در علم طب بوده است. اساتید علمی اسکندریه با عناد و تعصب مذهبی رومیان، مجبور به مهاجرت به مرکز علمی جندی شاپور در دوره خسرو انوشیروان شده، و سبب شکوفایی بیشتر این مرکز جهانی شدند. مشابه این رویه در دوره اسلامی با تاسیس مکتب دارالعلم بغداد در زمان هارون الرشید و مامون ادامه یافت. مکتب علمی اسکندریه که لقب دارالعلمی را در جهان باستان به خود اختصاص داده است، با دارا بودن مدارس علمی، بیمارستان ها و مراکز درمانی و کتابخانه مجهز، شهرتی جهانی یافته بود. علما و دانشمندان بزرگی که در این مکتب پا به عرصه نهادند، شیوه های نوینی در پزشکی ابداع کردند. موفقیت ها و پیشرفت های این دانشمندان در زمان نهضت های ترجمه رخ داده در دو مرکز جندی شاپور و بغداد و طی دو دوره حکمرانی ساسانیان و بنی عباس به این مراکز علمی منتقل شد. در این مطالعه سعی شده این مکتب بزرگ پزشکی مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords:

Traditional Medicine , Database , Information , مکتب , طب , مدارس , بیمارستانها , مصر , اسکندریه