بررسی تطبیقی وایده های مشترک صنعت پارچه بافی و معماری داخلی در ایران

بشراز آغاز زندگی بعد از هوا،آب و غذا به پوششی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی در خود احساس کرده و قبل از هر چیز به فکر تهیه لباس افتاده است.او با حداقل امکانات و با استفاده از پوست حیوانات برای خودش تن پوش تهیه می نمود و با تابیدن الیاف ،نخ و سپس پارچه تهیه می نمود. گر چه پوشش درابتدا برای محافظت از بدن به کار می رفت اما با شروع زندگی اجتماعی و ترقی،فرهنگ و تمدن در جوامع بشری از این محدوده فراتر رفته است. انسان امروزی بیشتر اوقات زندگی خود را در فضای بسته ای می گذراند که این فضاها از احجامی کوچک شروع می شوند مانند البسه چون تن پوش و وسایل نقلیه که اورا جابه جا می کنند مثل اتومبیل هواپیما نرن وغیره که کل فضاهای مورد نیاز انسان را شامل می شوند. با توجه به مفاهیم خاص هر یک از موارد ذکرشده همگی در معنای معماری مستترند زمانی که معمار برای کالبد اصلی و حجم فضایی هر یک از موارد فوق طراحی می کند امکان پرداختن به جزئیات مورد نیاز مصرف کننده را ندارد اینجاست که مداخله معماری داخلی برای هر یک از فضاهای ذکر شده ضروری می نماید ومی توانیم بگوییم که عصاره اندیشه معماری معماری داخلی است.هدف اصلی این مقاله بررسی تطبیفی و ایده های مشترک تاریخچه صنعت پارچه بافی و معماری داخلی در ایران می باشد.