بازنمایی هویت «پیر مغان» و«صوفی» در دیوان غزلیات حافظ با رویکرد نشانه شناسی گفتمانی و نظریه گفتمان لاکلا و موف
Publish place: Islamic Misticism، Vol: 18، Issue: 70
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 272
This Paper With 26 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IAUZ-18-70_014
تاریخ نمایه سازی: 28 آذر 1400
Abstract:
در شعر حافظ شخصیت های بسیاری مانند زاهد، صوفی، محتسب، پیر مغان و غیره وجوددارند. هویت این افراد از نگاه و اندیشه حافظ در شعر او بازنماییشده اند. سوال پژوهش حاضر این است که دریابد شعر حافظ چگونه هویتی برای صوفی و پیر مغان قائلاست و در تقابل هویت این دو شخصیت کدامیک برجسته گردیدهاست و شخصیت خودی تلقیمی شود و کدامیک حاشیه رانی شدهاست و شخصیت غیرخودی محسوبمی شود. پیکره تحقیق دیوان غزلیات حافظ می باشد. چهارچوب نظری مبتنیبر نظریه گفتمان لاکلا و موف و روش کار برمبنای روش نشانه شناسی گفتمانی سلطانی (۱۳۹۳) است. براساس این الگو تمام دال های ارزشی مربوط به «پیر مغان» و «صوفی» و مدلول های آنها بهدستآمده اند و موردتحلیل قرارگرفتند دالهای ارزشی تمام بیت هایی هستند که این دو دال کلیدی در آنها بهکاررفته اند. نتیجه گیری حاکی از این بودهاست که درتقابل هویت این دو شخصیت، هویت صوفی مجموعه ای از ویژگیهای منفی است و با انتساب مدلول های منفی به دال صوفی، او موردحاشیهرانی قرارگرفته و شخصیت منفی و غیرخودی بهشمارآمدهاست. درمقابل با انتساب مدلولهای بسیار مثبت به هویت پیرمغان، حافظ او را برجستهساخته و قطب خودی بهحسابآوردهاست.
Keywords:
Authors
میترا داودی
دانشجوی دکتری گروه زبانشناسی همگانی، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران.
محمدجواد حجازی
استادیار گروه زبانشناسی همگانی، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران. نویسنده مسئول: hejazi@qom.iau.ac.ir
سیدعلی اصغر سلطانی
استادیار و عضو هیات علمی دانشگاه باقر العلوم (ع)، قم، ایران.