عوامل پیش بینی کننده طول مدت بستری و نقش آن ها در مدیریت تخت های بیمارستانی در بیماران استروک

مقدمه: نرخ اولین بستری به دلیل بروز استروک طی ۲۰ سال اخیر به طور قابل توجهی رو به افزایش بوده است و این مساله نیازمند مدیریت صحیح تخت­های بخش نورولوژی می­باشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی همبسته­های طول مدت بستری در بیماران استروک انجام گرفت. روش: طرح این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری از ۱۵۳ بیمار دارای تشخیص استروک بستری در بخش نورولوژی بیمارستان امام رضا کرمانشاه در ایران در دی تا اسفند ۱۳۹۴ تشکیل می­شد. اطلاعات مورد نیاز از سیستم ثبت بیمارستانی (HIS) اخذ و با پیگیری تلفنی تایید شد. آزمون­های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی برای تحلیل داده­ها به کار رفتند. یافته­ها: نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد نحوه مراجعه به بیمارستان می­تواند طول مدت بستری را به درستی پیش بینی کند (۰۱۲/۰=P) و بیمارانی که برای انتقال به بیمارستان از آمبولانس استفاده می­کنند به طور متوسط نزدیک به ۵ روز بیشتر از سایر بیماران یک تخت را اشغال می­کنند. مدل ما صرفا توانست ۷ درصد واریانس طول مدت بستری را تبیین کند. نتیجه گیری: به نظر می­رسد بیماران استروک که برای انتقال به بیمارستان از آمبولانس استفاده می­کنند در مقایسه با سایر بیماران مدت بیشتری در بیمارستان بستری هستند. بنابراین، لازم است که در بخش­های درمان استروک تعداد تخت­های مورد نیاز با توجه به میزان تقاضای معمول برای اعزام آمبولانس و در نظر گرفتن نسبت آن به مراجعات شخصی محاسبه شود.  

Keywords:

stroke , hospital bed , length of hospital stay , استروک , تخت بیمارستانی , طول مدت بستری