تعامل علم و دین از دیدگاه علامه طباطبائی

سخن در باره علم ودین و تحلیل و بررسی رابطه آنها از دیر باز مورد توجه صاحب نظران، اندیشمندان و به ویژه فلاسفه بوده است؛ در طول تاریخ به ویژه قرون اخیر همواره منازعاتی میان علم ودین درگرفته که سبب شده اهمیت این بحث را دو چندان نماید. علامه طباطبائی از مفسران و متفکران مسلمان است که در قرن معاصر با بیان نظریات ارزشمندی به تبیین این رابطه پرداخته و با رفع تعارض های بیان شده در این دوحوزه، به تعامل آنها اذعان داشته است. ایشان ضمن شناسایی قلمرو علم ودین و تبیین رسالت هر یک از آنها بر این باور است که در دین، شناخت علمی نقش مهمی درفهم وتفسیر دقیق تر آیات قرآن دارد. علم در تحکیم باورهای دینی سهم بسزایی برعهده دارد، و هر دو از یکدیگر اثر می پذیرند. ایشان با انکار تعارض واقعی میان علم و دین معتقد است که امکان تعارض ظاهری میان علم و دین وجود دارد؛ اما قابل رفع است. ایشان چهار راه حل در این زمینه ارائه می کند و بدین شکل به رفع تعارض آیات می پردازد: باتصرف لفظی در آیات قرآن، تعارض مسطح بودن زمین، وبا تصرف معنوی درآیات، تعارض نور دادن کره ماه و همچنین با تضمینی ندانستن یافته های علمی، تعارض نظریه تکامل با اندیشه دینی و با تبیین های فلسفی، شبهه نسبت دادن بیماری روانی و جسمانی به شیطان را رفع نموده است.

Keywords:

علم ودین , علامه طباطبائی , علم وقرآن , تعامل علم ودین , تعارض علم ودین , تفسیر المیزان