مقایسه روشهای اندازه گیری اثربخشی برنامه های آموزشی با لحاظ نمودن فرهنگ و فضای اجتماعی کشور

اندازه گیری میزان اثربخشی فعالیتهای آموزشی از ورودی های اصلی بهبود و بازنگری فرآیند آموزش است که مدیران سازمان را در تصمیم گیریهای مرتبط راهنمایی میکند. آموزش ضمن خدمت به عنوان وسیله ای مطمئن در جهت بهبود کیفیت عملکرد و حل مشکلات مدیریت مدنظر قرار میگیرد و فقدان آن نیز یکی از مسائل اساسی و حاد هر سازمان است. در این تحقیق ضمن بررسی ادبیات و پیشینه تحقیق های مرتبط با اثربخشی برنامه های آموزشی و تحلیل نمودن فضای فرهنگی و اجتماعی موثر در سازمانها مدل اصلی پژوهش با شش معیار (نیازسنجی، برنامه آموزشی، مربی و مدرس، روش اجرا، شرایط اجرا و ارزشیابی) انتخاب شد و به بررسی وضعیت برنامه های آموزشی بانک حکمت ایرانیان از طریق توزیع پرسشنامه در بین ۵۲ نفر از کارکنان بانک پرداخته شد. در این پژوهش از طریق محاسبه آمار توصیفی میانگین و میانه و انحراف معیار به شناسایی نقاط ضعف و قوت برنامه های آموزشی بانک حکمت پرداخته شد و درنهایت معیارهایی که کمترین درصد پوشش داده ها را داشتند مشخص شدند که به ترتیب عبارتند از طراحی برنامه آموزشی با توجه به انتظارات، ارائه طرحهای جدید پس از آموزش توسط کارکنان، حل مشکلات فنی و کاری به وسیله آموزش کارکنان، کیفیت و مناسب بودن برنامه آموزشی خارج از سازمان، فرصت کسب اطلاعات کاربردی در برنامه های آموزشی و نهایتا ایجاد جو مناسب برای به کارگیری ایده ها در برنامه های آموزشی. جهت ارتقای اثربخشی برنامه های آموزشی نیاز است تا این موارد بررسی دقیق و کارشناسانهای صورت گیرد که راهکارهای کلی بهبود این معیارها در بخش پایانی مقاله ارائه شده اند.

Keywords:

اثربخشی , برنامه های آموزشی , فضای فرهنگی و اجتماعی , بانک