بازشناسی تحلیلی جایگاه ماندالای مرکز گرا در معماری سنتی ایران

از مسائل اساسی و مهم در معماری به خصوص معماری سنتی موضوع ماندگاری است. با توجه به این که معماری های ماندگار از الگوهای مشخصی پیروی می کنند می توان دریافت که این الگوها متعلق به زمان و مکان خاصی نیستند و از درون و ناخواگاه انسان نشات می گیرند. خاطرات انسان از گذشته در ناخودآگاه جمعی انسان و نیاز های اساسی او که در طول زمان بدون تغییرمانده بر الگوهایی که در معماری به کار می برد تاثیر می گذارند. این ویژگی ها متعلق به زمان و مکان خاصی نیستند و متناسب با نیاز بر اساس ویژگی هایی که در هدف نیل انسان به تعالی و گام نهادن در راه دستیابی به ملکوت، نمود می یابند. معماری سنتی ایران از جمله سبک های هنری است که با محتوا ارتباط ذاتی دارد و از نماد ها در ساختار و تزییینات به بهترین وجه استفاده کرده است. آرکی تایپ ها در معماری ایران جایگاه ویژه ای دارند و در تمامی مقیاس های آن ها، الگوها و ارتباطات بصری سمبلیک قابل درک می باشد. در این میان کهن الگوی ماندالا از جایگاه ویژه ای در میان کهن الگو های به کار رفته در معماری سنتی ایران برخوردار است. روش تحقیق مورد استفاده در این مقاله، توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع مکتوب کتابخانه های علمی تخصصی معماری شهرسازی و مطالعه وبسایت های علمی پژوهشی از جمله سایت اینترنتی سیلیویکا، جهاد دانشگاهی و مرکز اطلاع رسانی علوم و فن آوری بوده است.

Keywords:

ماندالا , معماری آرکی تایپی , معماری سنتی , معماری ایران