بررسی وضعیت بافت تاریخی جویباره جهت توسعه درونی بافت با تاکید بر مولفه های شهر خلاق

توسعه درون زا که به عنوان بخش اصلی پایداری در شهرها مطرح شده است، سعی در گسترش کالبدی شهر در زمین های توسعه نیافته و اراضی بایر درون شهر دارد. این رویکرد سعی در تجدید حیات شهری دارد تا از پراکنده رویی شهری جلوگیری کند. بافت های تاریخی به عنوان یکی از فضاهای مستعد در شهرها برای توسعه درونی شناخته شده اند؛ این بافت ها با دارا بودن بیشترین اراضی بایر و همچنین وجود تاسیسات و تجهیزات شهری مورد نیاز سکونت می تواند فضایی مناسب برای گسترش شهرها از درون باشد؛ بافت های تاریخی دارای پتانسیل های مختلفی به خصوص در زمینه تاریخی، فرهنگی و گردشگری در اکثر شهرهای ایران می باشند که می توان با بهره گیری از اصول مشخص به اقتصاد پایدار این بافت ها کمک کرد تا جاذب جمعیت باشند. از این رو در این پژوهش، با رویکردی تحلیلی و با استفاده از اسناد کتابخانه ای و پرسشنامه سعی شده است به بررسی محله جویباره جهت توسعه درون زا با تاکید بر خلاقیت پرداخته شود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که محله جویباره در تمامی ابعاد مورد بررسی دارای پتانسیل های ویژه ای جهت توسعه درونی با تاکید بر خلاقیت می باشد به طوری که می توان با بهره گیری از بناهای تاریخی و مشاغل خانگی در محله و جذب سرمایه گذار خصوصی موجب بهبود وضعیت اقتصادی محله شد؛ همچنین با بهره گیری از بناهای مخروبه و زمین های بایر کمبودهای تاسیسات و تجهیزات شهری در ملحه جبران می شود و از این زمین ها همچنین می توان جهت نوسازی مسکن بهره گرفت.

Keywords:

توسعه درون زا , پایداری , خلاقیت , بافت تاریخی , جویباره.