تدوین اصول و معیارهای کاهش هدررفت انرژی در محلات شهری بر اساس تکنیک (TND)

با توجه به هدف پژوهش و قابلیت اجرا و بکارگیری آن، پژوهش حاضر را می بایست در زمره تحقیقات کاربردی قلمداد نمود که می تواند به بهبود مصرف انرژی و افزایش پایداری زیست محیطی محلات شهری کمک نماید. (TND) رویکردی است که از نهضت نوشهرسازی نشات گرفته است و می کوشد به نیاز های محله و ساکنین آن پاسخ مثبت دهد. در سال های اخیر افزایش نگرانی ها در خصوص تبعات زیست محیطی مصرف انرژی و گرم شدن کره زمین، اصلاح راندمان و بهینه سازی مصرف انرژی محلات شهری را تبدیل به یک ضرورت نموده است .اگرچه در زمینه بهینه سازی مصرف انرژی استراتژی های مختلفی وجود دارد اما با توجه به محدودیت منابع فسیلی و شرایط اقتصادی ایران ،طراحی شهری انرژی کارا یکی از کاربردی ترین تمهیداتی است که می تواند در ارتقا عملکرد زیست محیطی بافت های شهری و کاهش مصرف انرژی تاثیر بسزایی داشته باشد. مقاله ی حاضر با به کارگیری روش توصیفی – اسنادی و با استناد به منابع کتابخانه ای به تبیین تاثیر (TND) بر بهینه سازی انرژی و بررسی ابعاد مختلف بهره وری انرژی در محلات می پردازد. مطابق نتایج حاصل از این پژوهش ، ویژگی ها و ارزش های بهینه سازی انرژی و تاثیرات آن بر (TND)، معرفی و تحلیل می گردد.