الگوهای بهینه در معماری بومی اقلیم گرم و مرطوب (نمونه مطالعاتی: بوشهر)

ایران سرزمین وسیعی است که در هر بخش اقلیم های مختلفی دارد. یکی از این اقلیم ها منطقه گرم و مرطوب است که شامل محدوده کرانه شمالی خلیج فارس است. این منطقه دارای تابستان های طولانی و رطوبت بالا است. با توجه به بحرانی بودن شرایط اقلیمی، لحاظ کردن مولفه های اقلیمی در طراحی ساختمان ها در این منطقه ضروری است، متاسفانه ساختمان های معاصر در این منطقه ارتباط موثری با محیط و ویژگی های اقلیمی نداشته و مشابه با اقلیم های دیگر طراحی و اجرا شده اند. این در حالی است که ساختمان های بومی ایران ارتباط معنی داری با مولفه های اقلیمی محل خود دارند. ازاین رو به کارگیری الگوهای ساختمان های بومی و بهینه در مناطق گرم و مرطوب ایران در طراحی ساختمان های معاصر، می تواند سبب کاهش مصرف انرژی و ارتقای سطح آسایش اقلیمی شود. لذا هدف در این نوشتار بررسی الگوهای بهینه اقلیمی در معماری اقلیم گرم و مرطوب با تمرکز بر بوشهر است. این تحقیق از نوع کاربردی است، روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است و اطلاعات از طریق منابع کتابخانه ای و مشاهدات میدانی به دست آمده است. بررسی ها مشخص ساخت که معماری بومی منطقه از سطح کلان تا خرد دارای ویژگی ها و عناصری است که سطح آسایش اقلیمی را افزایش می دهند. این اصول در راستای کاهش رطوبت، گرما، افزایش تهویه طبیعی و کاهش شدت تابش خورشید هستند.