بسط اصول و معیارهای طراحی منظر پایدار از طریق تحلیل منظر شهرهای تاریخی

بافتهای تاریخی میراث ماندگار معماری و شهرسازی ماست که حفظ و نگهداری از آنها وظیفه نسل حاضر است. در کنار حفاظت از این مجموعه های ارزشمند چگونگی پیوند توسعه های جدید به این بافتها موضوعی است که نباید از نظر دور بماند. عدم توجه به ویژگیهای زیباشناختی و سوءمدیریت سبب گردیده است تا ساخت وسازهای جدید بدون درنظرگرفتن ارزشهای بصری کالبد قدیم و تنها بر اساس سازندگان و استفاده کنندگان انجام پذیرد. معماری و شهرسازی معاصر باید ضمن احترام به بستر موجود از یکسو و توانایی در ایجاد همخوانی کالبد باسلیقه و نیازهای زندگی امروز بتواند تداوم فرهنگی این فضاها را حفظ نماید. درنظرداشتن این نکته مهم است که منظر شهری تاریخی نقطه حرکتی را در مدیریت و توسعه شهری ایجاد می نماید. درنتیجه، به عنوان یک رویکرد، منظر شهری تاریخی بنیانی را برای »یکپارچگی حفاظت شهری در قالب یک چهارچوب توسعه پایدار کلی« و »توسعه درک افراد از محیط و منظر تاریخی« فراهم می آورد؛ بنابراین تلاش این پژوهش بر آن بود تا با بررسی آرای صاحبنظران و استخراج نقاط مشترک در زمینه مناظر تاریخی شهر، معیارهایی جهت طراحی و الگوسازی، به فرهنگ و منظری پایدار دست یابد. بدین منظور این نوشتار از روش تحقیق »توصیفی–تحلیلی« و شیوه تحقیق »مرور متون و اسناد کتابخانه ای« بهره برده است. نتیجه این تحقیق و تحقیقات مشابه در واقع تشویق پروژه هایی است که به سوی پایداری در حرکت اند. در این پروژه با تحلیل مقایسه ای ۵ مولفه، در قالب عوامل پایداری مناظرتاریخیشهرها میتوان با سیاست بهسازی و اولویت تاریخی بودن آن محله و در محله های الحاقی با سیاستهای توانمندسازی به سمت توسعه پایدار مناظرتاریخی شهری دست یافت.

Keywords:

طراحی منظر , طراحی پایدار , شهر تاریخی , منظر تاریخی , منظر پایدار.