تعزیه و آثار آن بر بالندگی تئاترایران

تعزیه، نمایشی است که در آن واقعه ی کربلا به دست افرادی که هر یک نقشی از شخصیتهای اصلی را بر دوش دارند، نشان داده میشود. تفاوت دیدگاه دینی در هر جامعهای ،باعث تفاوت دیدگاه هنرمند شده است. نمایش های مذهبی قرون وسطی در انگلستان و فرانسه و تعزیه در ایران و یا تئاتر نو ژاپن نمونه آن است. درتئاتر مذهبی قرون وسطای اروپا(مصائب و آلام مسیح(ع))و تعزیهء ایران(مصائب حضرت سیدالشهدا حسین بن علی (ع))قابل مشاهده است. تئاتر دینی به مسایل روحانی، پرداخته و همواره اشخاصی در رتبهء پیامبران و اولیا یا قدیسین را به عنوان شخصیت محوری مورد توجه دارد. هنرنمایشی تعزیه از یکسو به بالندگی تئاتر در ایران کمک کرده و از سوی دیگر، نشانی هنری از مذهب شیعه است. آیین شبیه خوانی ،شکلی از نمایش مذهبی و سنتی ایرانی است. هر چند بسیاری ریشه شبیه خوانی را به پیشینه های هنر نمایش در ایران باستان و به واسطه مراسمی همچون سوگ سیاوش نسبت می دهند اما این نکته محرز است که سر آغاز هنر نمایش اسلامی ،مبتنی بر حکمت اسلامی می باشد. هنر اسلامی مبتنی بر معرفتی است که خود سرشت روحانی دارد. معرفتی که استادان سنتی هنر اسلامی آن را"حکمت" نام نهاده اند.این پژوهش در پی شناخت حکمت اسلامی هنرنمایش مذهبی تعزیه(شبیه خوانی) ،تاریخ پیدایش و تاثیر آن بر رشد وبالندگی هنر نمایش (تئاتر) می باشند .روش تحقیق کیفی وگردآوری داده ها طی مطالعه کتابخانه ای و تحقیقات میدانی ،مشاهده انجام شده است. روش شناسی تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی در نظر گرفته شده است .

Keywords:

شبیه خوانی , تعزیه , حکمت هنر , تئاتر , حکمت اسلامی , هنرنمایش