اثربخشی طرحواره درمانی بر نگرش به عشق و شادکامی زوجین

زمینه و هدف: انسان ها به دلایل مختلفی ازدواج می کنند. در کنار تمایلات جنسی که از مسائل اولیه ا ست، عشق، امنیت اقتصادی، محافظت، امنیت عاطفی، احساس آرامش و فرار از تنهایی نیز برخی از عواملی هستند که باعث گرایش به ازدواج می شوند. هدف از انجام این تحقیق بررسی بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر نگرش به عشق و شادکامی زوجین بود.روش و پژوهش: روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی و از طریق پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری دراین تحقیق شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره شهر ابهر بود که تعداد آن ها برابر با ۲۰۰ نفر و حجم نمونه پژوهش برابر با ۶۰ نفر در نظر گرفته شد. برای انتخاب نمونه های تحقیق از روش تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل ا ستفاده گردید. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش دو پرسشنامه ا ستاندارد هندریک و هندریک (۱۹۸۶) ، پر س شنامه شادکامی آکسفورد (۲۰۰۱) و پروتکل طرحواره درمانی بود. برای تجزیه و تحلیل داده های آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوا برای فرضیه های اصلی) و تک متغیره (آنکوا برای فرضیه های فرعی) استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر نگرش به عشق و شادکامی زوجین اثربخش است و با آموزش طرحواره درمانی می توان موجب بهبود نگرش به عشق و شادکامی زوجین گردد.نتیجه گیری: بنابراین با توجه به نتایج با آموزش طرحواره درمانی می توان زوجینی را که به نحوی درگیر عدم شادکامی و نگرش های منفی نسبت به عشق می باشند را بهبود ببخشید لذا آموزش طرحواره درمانی به زوجین در مراکز مشاوره و روانشناسی توصیه می شود.