اهمیت و نقش مساجد در بالا بردن تاب آوری اجتماعی

تاب آوری به مفهوم بازسازی و بازگشت به حالت اولیه منطبق با توانهای درونی جامعه است؛ به عبارت دیگر سرعتی که در آن یک سیستم پس از اختلال در شرایط عادیاش به وضعیت اولیه خود برمیگردد. تاب آوری اجتماعی، توان یک اجتماع برای برگشت به تعادل یا پاسخ مثبت به مصیبتهاست. قابلیت جامعه ی محلی به مهارت حل مساله، خلاقیت، انعطافپذیری، کارایی و وجود مشارکت توام با اعتماد در جامعه اطلاق میگردد. ممکن است در جامعه ای آسیب پذیری بالا باشد ولی ارتباطات اجتماعی به قدری قوی باشد که برگشت از حالت آسیب هر چه زودتر رخ دهد، لذا در این حالت با وجود آسیب پذیری بالا،تاب آوری بالاست. از زمانی که اولین مسجد در مدینه منوره بنا نهاده شد، مسجد همواره به عنوان یکی از عناصر اصلی شهرها و محلات مسلمان نشین ایفا نقش نموده است. سه موضوع عبادت، آموزش و تعاملات اجتماعی همواره در مساجد مطرح بوده اند. در پژوهش پیش رو ابتداشاخص های تاب آوری اجتماعی بیان شده و سپس نقش مساجد در تحقق این شاخصها در زمان بروز حوادث بررسی شده است. تحقیق پیش رو یک تحقیق کیفی از نوع توصیفی-تحلیلی و از نظر هدف کاربردی میباشد. نتیجه ی پژوهش گویای این امر است که مساجد با بالا بردن تعاملات اجتماعی، کاهش فاصله میان طبقات اجتماعی، ایجادانسجام و همبستگی و ایجاد فضای معنوی به هویت بخشی و احساس تعلق به محله کمک کرده و در بالا بردن تاب آوری اجتماعی نقش بسزایی دارند.

Keywords:

تاب آوری , تاب آوری اجتماعی , مراکز مذهبی , مسجد