بررسی اثربخشی آموزش رفتار برنامه ریزی شده بر اعتیادپذیری، خودبازداری و خطرپذیری دانشجویان

مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش رفتار برنامه ریزی شده بر اعتیادپذیری، خودبازداری و خطرپذیری اجرا شد.روش کار: جامعه آماری این مطالعه شامل تمام دانشجو معلمان دوره کارشناسی شهر مشهد در سال تحصیلی ۹۹-۱۳۹۸ بود. تعداد ۲۴ نفر به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آموزش رفتار برنامه ریزی شده (۱۲ نفر) و گروه شاهد (۱۲ نفر) جایگزین شدند. اطلاعات پژوهش با استفاده از پرسشنامه های اعتیاد پذیری زرگر (۱۳۸۵)، خودبازداری وینبرگر و شوارتز (۱۹۹۰) و خطرپذیری محمدی وهمکاران (۱۳۸۶) جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss ۲۲، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شدند.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد آموزش رفتار برنامه ریزی شده بر اعتیادپذیری، خودبازداری و خطرپذیری دانشجو معلمان تاثیر معنی داری  (۰۱/۰>P) دارد که این تاثیر بعد از دو ماه پیگیری نیز ادامه داشت.نتیجه گیری: بر اساس نتایج، به نظر می رسد که آموزش رفتار برنامه ریزی شده در پیشگیری از اعتیاد جوانان، موثر است. 

Keywords:

اعتیاد , خطرپذیری , خودبازداری , رفتار برنامه ریزی شده