تاملی بر امکان گفت و گوی بین الادیانی بر اساس نسخه سنت گرایی (با تاکید بر قرائت سید حسین نصر)

سنت گرایی به مثابه مدلی فلسفی، برای گفت و گوی ادیان از داشتن ریشه واحد ادیان در مثل اعلای دین «وحدت متعالیه ادیان» سخن می گوید و از سنت به مثابه اصول معنوی و قدسی مشترک میان، به عنوان زمینه مشترک برای طرح گفت وگوی ادیان استفاده می کند. در این مقاله سعی می شود که این مدل فلسفی گفت وگوی ادیان را بر اساس بایسته ها و نتایج مورد انتظار از گفت و گوی طراز دینی مطرح شده از سوی نحله رئالیسم انتقادی مورد ارزیابی قرار دهیم. نتایج حاصل از این تحقیق این است که با توجه به منظومه هستی شناسی و معرفت شناسی سنت گرایی در تبیین تکثر ادیان، گفت و گوی ادیان معطوف به گذشته خواهد بود و نه معطوف به آینده؛ هرچند در تفسیری از دین که به ایجاد حس دیگرپذیری و هم پذیری کمک شایانی می کند موفق هستند ولی در نهایت، گفت و گوی ادیانی کاملا نخبه گرایانه است و به فرهنگ توده مردم تبدیل نخواهد شد.

Keywords:

گفت وگوی ادیان , سنت گرایی , سنت , عقل شهودی , مثل اعلای دین , وحدت متعالی ادیان