تاثیر مداخله های آموزش والدین(بر پایه رویکرد ارزیابی رفتار کارکردی)، نوروفیدبک و دارودرمانی بر میزان توجه ،مشکلات رفتاری و سازگاری هیجانی- اجتماعی کودکان اختلال نقص توجه/ بیش فعالی

Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 190

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_MJMS-64-2_035

تاریخ نمایه سازی: 16 بهمن 1400

Abstract:

مقدمه :      رشد کودکان در طول زندگی دارای مراحل مشخصی است .برخی از کودکان بنابر دلایل مختلف قادر به گذراندن موفق این مراحل و تامین انتظارات و تکالیف رشدی خود به روال طبیعی نیستند که همین امر سبب می­گردد که در حیطه رفتارهای اجتماعی، هیجانی، تحصیلی با مشکلات حادی مواجه شوند هدف مطالعه حاضرتاثیر مداخله های آموزش مدیریت رفتاری والدین(بر پایه رویکرد ارزیابی رفتار کارکردی( نوروفیدبک و دارودرمانی بر میزان توجه و تمرکز، مشکلات رفتاری و سازگاری هیجانی- اجتماعی کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/ فزون جنبشی بود. روش  کار: پژوهش به صورت شبه آزمایشی، در قالب پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. که نمونه ای به تعداد ۸۰ نفر به صورت نمونه گیری هدفمند و داوطلبانه و به شیوه گمارش  تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه تخصیص داده شدند. برای این افراد از بسته آموزش مدیریت رفتاری والدین، آزمون عملکرد پیوسته رزولد و همکاران (۱۹۵۶)، سازگاری دانش آموزان سینها و سینگ (۱۹۹۳) و سیاهه رفتارکودک آخنباخ در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل شد. در این پژوهش از محاسبات آماره توصیفی و استنباطی تحلیل کوواریانس چند متغیره با استفاده بیست و دومین ویرایش نرم افزارSPSS نسخه ۱۲مورد تحلیل قرار گرفت.   یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد اثربخشی رویکرد مداخله ای دارودرمانی در مقایسه با آموزش مدیریت رفتاری والدین و نوروفیدبک به ترتیب بر کاهش مشکلات کودکان بیش فعال در سه زمینه مورد پژوهش فوق بیشتر بود. (۰۰۱/۰>P) نتیجه گیری: آموزش مدیریت رفتاری والدین، نوروفیدبک و دارودرمانی در افزایش بهبود آزمودنی های گروه آزمایشی تاثیر جالب توجهی داشت.

Authors

محبوبه امیدی نژاد

دکتری تخصصی روانشناسی تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد ساوه، ساوه، ایران

ژاسنت صلیبی

دانشیار گروه روان شناسی تربیتی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران(نویسنده مسئول)

هومن نامور

استادیار گروه روانشناسی سلامت، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد ساوه، ساوه، ایران